Gjestekommentar,
Korleis arbeider Herren?
Av Dag Rune Lid, hentet fra www.josafat.no
Det katastrofale hadde skjedd. Han som dei hadde
satsa livet på, han som dei trudde skulle forløysa landet deira frå fienden
- var død. Framfor augo deira
hadde han vorte dømd til døden, og krossfest på brutalt og forferdeleg
vis. Det var heilt ufatteleg.
Han hadde berre gjort godt. Han hadde lægt dei sjuke. Han hadde gjort døde levande.
Han hadde gjort blinde sjåande - og så hadde dei lagt han for hat og teke
livet av han. Det var som dei ikkje
kunne fatte at menneske kunne handle slik. Han var som eit
lam, og let seg hudflette, tornekrone og nagla til krossen.
Desse 3 åra dei hadde vore saman med han, hadde dei opplevd mange forunderlege
ting. Men no var alle deira
planar og tankar falle til jorda. Palmesundag
såg alt så lyst ut, men i løpet av nokre dagar vart alt snudd på hovudet.
Han som skulle berge dei frå fienden, vart spikra
fast til krossen.
Det hadde vore underleg
å møte Jesus att den kvelden i Jerusalem – levande,
han som var død. Men no hadde alt vorte så håplaust
igjen. Følelsane var heilt borte, og vantru hadde grepe hjarto.
Kor gjekk vegen vidare? Kva
skulle dei gjere no, når Jesus ikkje var der? Det
såg ut som om Guds rike tapte på alle frontar. Var
han likevel ikkje Messias? Den siste tida hadde
tvilen gjesta dei alle. Det såg ut for at all von
slokna.
Den impulsive Peter hadde allereie teke avgjerda. Han hadde bestemd
seg for å gå attende til sitt gamle yrke som fiskar,
og dei vart alle gripne av
mismotet. (John 21)
På morgonkvisten sat dei i båten etter ei lang natt, og garna var svarte. Alt
gjekk imot dei for tida. Ingenting hadde vore slik dei trudde det skulle verte. Menneskeleg sett såg det
håplaust ut.
Det vart ikkje oppretta noko
Guds rike med Jesus, og no lukkast
det heler ikkje for dei i deira jordiske yrke. Folk måtte vel undre seg over korleis det gjekk med dei. Kva skulle dei no finne på?
Guds rike er annleis
I Johannesevangeliet kap.
21 får me innblikk i noko
som skjedde på Genesaretsjøen etter Jesu død. Bibelen gjev oss ikkje alle detaljar, men slike tankar som er skissert over kunne nok røre seg i læresveinane sitt indre der i båten. Skrifta seier: «Denne
natta fekk dei ikkje noko.»(Joh 21:3), og det beskrive
også heile deira situasjon – tome garn, og tome tankar.
Har du opplevd noko liknande?
Motløysa grip ditt hjarta,
angsten herjar fritt. Det verkar
som Herren ikkje høyrer når
du ber. Du finn inga løysing på det du strevar med.
Du opplever at Bibelen er ei stengd bok. Du ser ikkje kor vegen vidare skal gå.
Likevel har Herren har ein veg for deg, og hugs
Jesus ord: «Mitt rike er ikkje av denne verda.» (Joh 18:36) I Guds usynlege rike,
er det andre lover som gjeld. I dette rike vert det største nederlag, til den
største siger.
Den som ikkje har lært Herren å kjenne, kan ikkje forstå at motgang, hjelpeløyse, fortviling osv. også
kan vere noko som Herren
kan bruke til velsigning. Sjølv den som har levd
mange år med Gud, har lett for å gløyme dette.
Korleis arbeider Herren? Når han skal frelse eit menneske, gjer han det
fortapt. Når han skal gjere nokon
brukbar i sitt rike, då gjer han dei
ubrukbare. Det er stikk imot den menneskelege
fornuft, og det er berre i lys av Skrifta at ein kan forstå at det er slik. For Bibelen seier at Guds tankar er som himmelen over jord – så framande
og uendeleg mykje høgare enn våre tankar.
Det umoglege
Det er ofte slik at Herren må føre menneske slik at det ikkje
ser nokon veg, før det byrjar
å spørje etter Guds veg. Søren Kirkegaard
seier: «Den levendegjørende ånds meddelse
begynner med døden.» Dette var det songaren hadde
erfart når han syng: «Når jeg har tenkt meg trett til døden, si så hva du har
tenkt O Gud.»
Kva skjer når menneske kjem til den konklusjon at det som ligg framom
er menneskeleg sett umogleg
å løyse? Då fyrst byrjar menneske å spørje etter Guds tankar som er
så mykje høgare. Fyrst då ropar menneske til Gud.
Men når det dryger, tenkjer ein
gjerne at Jesus kjem nok, men han kjem for seint. Hugs då at Jesus har enno aldri kome for seint til noko menneske eller i nokon
situasjon(2 Kor 6:2), sjølv om mange menneske har kome evig for seint til Herren – dei
søkte alt anna fyrst. I teksten her står det: «Då» stod Jesus på stranda.
Akkurat på det rette tidspunkt dukka Jesus opp.
Mathias Orheim skriv frå sine båterfaringar
og seier: «Når vekkinga stilna, og folket det fór, og
få er her att som vil høyra Guds ord, når sysken kan sovna, og verda ho ler,
kor kan eg åleine stå vakande
her?», men … «DÅ høyrer i stormen eg Frelsarens ord, det var som han sov, men han er då ombord.
Skal båten min søkkja, må han følgja med.»
Har de fisk?
Læresveinane kjenner ikkje
Jesus att, og han innleiar med eit
spørsmål: «De har vel ikkje noko
fisk, born?» Dei er fiskarar, men dei vert tiltalte
som born. No er ingen som reagerar,
sjølv om dei alle ville vere den største hin kvelden då alt gjekk gale. No er dei vortne ubrukelege
og hjelpelause på mange vis. Dei kjenner seg også
mislukka som fiskarar. Dei
ser ikkje noko veg vidare. Alt ser stengt ut. Alt ser håplaust ut.
Har du hatt det slik nokon gong? Då skal du vite,
at det er slik Herren fører sine til siger i denne verda. Den som ropar til Herren i si naud, vil erfare at Herren svarar(Salme 50:15) Visst er det ikkje
alltid ein kan forstå Gud med den menneskelege
tanke. Likevel vil den som ropar til Herren få erfare
igjen og igjen korleis Gud arbeidet gjennom det som
ser ut som menneskeleg nederlag – frå død til liv. Det naturlege menneske fattar det ikkje, det er berre trua som forstår det.(2 Kor 5:7)
Då Jesus spør om dei har fått fisk, treffer han
det ømme punkt i den situasjonen dei no er i. Jesus treffer alltid det ømme punkt, for han veit
kor det er. Slik er det når Herren vil føre menneske til erkjenning av sin
sanne tilstand, både når det gjeld frelse og teneste
i Guds rike. Då erfarer eg at i meg sjølv manglar evner til å gjere Guds
gjerning. Den som er av sanninga vil erfare at det er slik Herren fører sine på
ny og på ny gjennom livet.
Skatten i leirkar
Når Paulus skal forklare dette for korintarane så
seier han: «Me har denne skatten i leirkar, så den
rike krafta skal vera frå Gud og ikkje
frå oss sjølve. På alle vis er vi trengde, men ikkje stengde; rådville, men ikkje rådlause; forfylgde, men ikkje forlatne; nedslegne, men ikkje utslegne. Alltid ber vi med oss Jesu død i lekamen, så òg Jesu liv skal verta
openberra i lekamen vår.»
2Kor 4:7-10
Kvifor er det slik? Fordi Herren har ikkje funne noko betre veg å før sine på i denne verda og å byggje sitt rike på. Det er gjennom å vere
avhengig av den kraft, frelse, styrke, mot osv. som han kan gje,
at den truande og Guds folk kan sigre
i åndskampen. Difor er det også Herren seier til
Paulus:«Mi kraft vert fullenda i veikskap.»(2 Kor 12:7)
Når menneske misser sjølvråderetten, og let Herren
ta over – då er det Herren kjem til med si kraft og
sin styrke. Jesus prøvde å forklare det for sine den siste
No derimot, etter den mislukka fisketuren på Genesaretsjøen, er dei alle vortne ubrukbare. Då
kjem Jesus. No har dei gitt opp sine
strev og sitt arbeid. No er det ingen lenger som snakka om å vere den største. Dei er vortne så hjelpelause at Herren kan få ta seg av dei, og gjer dei
brukande i sitt rike på denne jord.
Kast garnet
Kva ropar Jesus, og kva var Guds tankar? «Kast garnet
på høgre sida av båten, så får de fisk!» Dei var fiskarar og visste kor det var verd å fiske. Dei visste at det å setje garn på
lyse morgonen ikkje gav
fangst. No var dei trøytte - i sitt eige sjølvstrev hadde dei ingenting
fått. No var dei komne i ein
slik situasjon at dei var mottakelege
for Guds tale og Guds tankar, sjølv
om det gjekk mot all menneskeleg fornuft, tanke og
eigenvilje. No fekk dei oppleve at Gud gav, og ikkje som eit resultat av kor
dyktige dei var.
Det er her Guds kamp står i dag også i ditt og mitt liv, om Herren kan få
føre oss på sin veg. Herren har overflod av alt, men det er berre
dei tome kar han kan få fylla og vil fylle. Skrifta
seier at Herren er rik nok for ALLE som kallar på
han.(Rom 10:12) Difor er det også Herren seier at me skal kome til han med ALLE
ting, sjølv dei minste ting
i kvardagen, slik at han kan få ta seg av det.
Kva skjedde då læresveiane
lytta etter Jesu røyst? Resultatet vart overveldande!
«No greidde dei ikkje å dra
det opp, så mykje fisk var det.»(21.6) No var det
Herren som fylte garnet. No var det Herren som styrde
fisken inn i garnet. Visst var han rik nok!
Alt er mogleg for Herren!
Difor er det slik også i dag at der Herren får enkeltpersonar og Guds folk på den plassen han vil ha dei – avhengig av han aleine, lyttande
til Ordet, der er det ikkje grenser for kva Herren kan gjere. Alt er mogleg for Herren!
Då kan han opne stengde
dører. Då kan han frelse håplause menneske, som me
trur det er umogleg for Herren å frelse. Då kan
Herren skape sjelevinnarar av menneske som kjenner
seg ubrukelege og forkasta av både Gud og menneske.
Då kan han skape vekking i bygd og by. Difor gjeld
det at me set vår von til
Herren og hans ord i alle ting og gjev det rett, for enno
er han den Gud som gjer under!
Der på stranda fekk læresveinane eit møte med den levande Kristus.
Der gjorde Herren eit under. No hadde dei gitt opp sin eigen veg, no
fekk Herren styre dei på sin veg. Her vart dei forvandla frå oppgitte fiskarar
til brennande menneskefiskarar.
Eit møte med Jesu og hans ord snudde alt opp ned.
Slik arbeider Herren også i dag!